Па краіне цмокаў
Гэта двухдзённы маршрут для велапаходу па малалюдных мясцінах паўднёвага паазер’я Беларусі. Маршрут спадабаецца аматарам пабыць у адзіноце, далёка ад людской мітусні. Акрамя таго можна ўбачыць некаторыя славутасці прыроднага і культурнага значэння.
Шлях пачынацца са станцыі Крупкі, куды ёсць магчымасць дабрацца з Мінска на электрычцы. Каля 30 км язды па неабжыўленай асфальтаванай дарозе неабходна каб дабрацца да мястэчка Халопенічы. Тут варта правесці час у парку, паназіраць за жыццём мясцовых жыхароў. Побач ёсць добрая крама, дзе можна папоўніць запасы ежы і вады на дзень.
Амаль адразу пасля Халопеніч асфальт змяняецца на гравейку. З гэтага моманту можна забыцца пра цывілізацыю. Праз некаторы час заязджаем у вёску Грыцкавічы. Тут размяшчаецца царква 19 стагоддзя. Побач каменны крыж. У гарачы дзень тут прыемна праводзіць час у цені дрэў.
Далей накіроўваемся да мяжы Мінскай і Віцебскай абласцей. Праязджаем амаль вымерлую вёску з незвычайнай назвай Струга. Тут па рацэ Эса праходзіць мяжа. Пасля вёскі Заэссе, дарога ператвараецца ў сцежку, а дзесьці і зусім губляецца на сельгас палях.
Варта адзначыць што ў тутэйшых лясах лёгка можна сустрэць мядзведзя. Таму каб пазбегнуць нечаканай сустрэчы не будзе залішнім паводзіць сябе гучна.
У гэтым дзікім лесе, у 3.5 км на поўдзень ад вёскі Гогалеўка, ёсць таямнічае месца, дзе размешчаны велізарны валун «Змеяў Камень». Калі ўключыць фантазію, то можна ўявіць жывучага ў акрузе цмока, які ахоўвае гэты камень.
Далей ехаць трэба будзе ў вёску Двор Таранкавічы. Па шляху можна пацешыцца нядрэннымі жвіровымі дарогамі, старой вясковай архітэктурай і краявідамі. У Двары Таранкавічы ёсць рэшткі старой сядзібы і руіны бровара. На краі вёскі ёсць месца вартае увагі тых, хто шукае незвычайныя славутасці. Тут пасярод поля на ўзвышшы размешчана паганскае капішча. Месца вельмі атмасфернае.
Дзень хутка скончыцца. Таму варта падумаць пра начлег. У вёсцы Грыгаравічы ёсць магчымасць папоўніць запасы вады і адправіцца ў бок стаянкі. Апошнія 5 км трэба праехаць па лесе да ўрочышча Тадуліна. Тут расце вялічэзны дуб. Гэта канчатковая кропка на сёння. Тут ёсць магчымасць адпачыць у альтанцы і застацца на ноч. Начлег пад такім гагантам мала каго пакіне абыякавым, асабліва калі з надыходам прыцемкаў з дупла пачынаюць вылятаць кажаны.
Другі дзень пачынаецца з некалькіх кіламетраў добрай гравейкі. Затым дарога некаторы час будзе асфальтаванай. Недаязджаючы вёскі Зялёны Востраў можна паглядзець на стары драўляны млын. Пасля згортваем з галоўнай дарогі на грунтавыя прасёлкі.
Пасля вяртання на асфальт, праз некаторы час можна заехаць у Новалукомль. Палюбавацца на індустрыяльны пейзаж Лукомскай ГЭС, пад’ехаць да берага Лукомскага возера ды выпіць кавы ў кафэ. Увогуле далей маршрут будзе праходзіць па асфальце і асабліва цікавых месцаў не будзе. Таму я параю вам трохі збочыць з дарогі і завітаць у вёску Белая Царква, што размяшчана на беразе Чарэйскага возера. Тут можна паглядзець на руіны Царквы Святой Тройцы. І адпачыць на маляўнічым беразе.
Праехаўшы яшчэ пару дзесяткаў кіламетраў да станцыі Бобр можна скончыць маршрут і адправіцца на электрычцы дадому. Але гэтым разам я спазніўся на цягнік і вырашыў праехацца пару прыпынкаў да станцыі Крупкі. Такім чынам зрабіў свой машрут кальцавым. Дзякуй за ўвагу! Спадзяюся вы наведаеце гэтыя мясціны.
