Падарожжа па Прынёманні 2023

Чатырохдзённае веласіпеднае падарожжа па Гродзеншчыне: ад Крошына да Стоўбцаў. Мой аповед пра начлегі на берагах Нёмана, сустрэчы з дзікай прыродай, пераадоленне перашкод і наведванне гістарычных мясцін. Адкрыйце для сябе маляўнічыя краявіды і непаўторную атмасферу беларускай глыбінкі.

Прынёманне — гэта рэгіён у Беларусі, які раскінуўся ўздоўж ракі Нёман. Гэты край славіцца сваёй багатай гісторыяй, культурнай спадчынай і маляўнічымі краявідамі. Тут можна знайсці шматлікія гістарычныя помнікі, сядзібы і прыродныя запаведнікі, якія прыцягваюць турыстаў і даследчыкаў.

Дзень 1: Ад Крошына да Гродзенскай вобласці

Пачатак вандроўкі: станцыя Крошын
Маё падарожжа пачалася на станцыі Крошын, што ў Берасцейскім краі. Надвор’е выдалася па-летняму цудоўным: не было моцнай спякоты. Я паволі рушыў у дарогу, і адразу ж мне давялося ўгледзець мясцовую славутасць - Касцёл Божага Цела.

Сядзіба-музей Адама Міцкевіча ў Завоссі
Праехаўшы па вулачках гэтага мястэчка, я неўзабаве выехаў на жвіровую дарогу, якая вяла праз палі спелага збожжа. Праязджаючы праз маленькую вёску Новыя Вайковічы, я павольна, але ўпэўнена накіроўваўся да сядзібы-музея Адама Міцкевіча.

”Адам Міцкевіч (1798-1855) — слынны польскі вершатворцаі драматург, пачынальнік польскага рамантызму. Нарадзіўся ў вёсцы Завоссе, недалёка ад Навагрудка, у Вялікім Княстве Літоўскім. Навуку спасціг у Віленскай акадэміі.
Сярод ягоных знакамітых твораў — паэма “Пан Тадэвуш” (1834), народны эпас Польшчы, і цыкл “Дзяды” (1823-1832), дзе ён разважае пра долю Польшчы. Большую частку жыцця Міцкевіч правёў на чужыне праз удзел у вызвольным руху.
Фальварак-музей у Завоссі, дзе я пабываў, прысвечаны ягонаму жыццю і творчасці, з адноўленымі пакоямі і выставамі пра маленства і спадчыну паэта.”

Калі я дапяў да сядзібы-музея “Завоссе”, найперш надумаў прайсціся па ягонай тэрыторыі. У засені дрэў было любата гуляць і разглядаць даўнія пабудовы і дагледжаную мясцовасць. Відаць, што падтрыманне парадку тут патрабуе нямала руплівасці.

Пасля шпацыру я зладзіў сабе перапынак на абед. Я прымасціўся ў прыгожай альтанцы, ахінутай галінамі вінаграду, што ствараў утульны цянёк. Быў будзённы дзень, таму наведвальнікаў амаль не было, і мяне ніхто не турбаваў.

Жыватворная крыніца Ясянец і вадасховішча Кутаўшчына
Пасля перакусу, адчуваючы прыліў сіл, я накіраваўся ў бок вадасховішча Кутаўшчына праз вёску Вызарак. Прастуючы да галоўнай каштоўнасці гэтых мясцін - жыватворнай крыніцы Ясянец, я любаваўся цудоўнымі пагорыстымі краявідамі, маленькімі вёсачкамі, нібыта схаванымі ў лесе, і дзівосным відам на вадасховішча з вышыні.

Калі я прыехаў да крыніцы, быў прыемна здзіўлены. Крыніца знаходзіцца ў лесе, і каб трапіць да яе, трэба спусціцца з крутога схілу па сходках. Крыніца ўяўляе сабой шырокі калодзеж, абкладзены вакол каменнем. З пяску на ягоным дне вырываецца магутны струмень вады. Я затрымаўся тут надоўга, каб зрабіць здымкі і проста насалодзіцца мясцінай.

Цераз Гарадзішча й Пачапава
Далей я рушыў у бок аграгарадка Гарадзішча. Дарога вілася праз палеткі ды жвіровыя адрэзкі. Узгоркавая мясцовасць забірала шмат сілы й часу, але дарыла цікавыя й нязвыклыя краявіды. Дабраўшыся да Гарадзішча ў Баранавіцкім раёне, я спыніўся ў краме, каб купіць штось смачненькае.

Час хіліўся да вечара. Я ехаў па дарозе, і ўсё навокал залівалася мяккім святлом. На маёй мапе была пазначка ў вёсцы Пачапава, куды я звярнуў з дарогі. Тут знаходзяцца старыя могілкі, у цэнтры якіх стаіць старая драўляная капліца. Яна выглядала вельмі настраёва сярод высачэзных дрэваў, атуленая старымі магіламі.

Сонейка кацілася да краю зямлі, і я пачаў думаць пра начлег. Праязджаючы наступную частку маршруту, я бачыў уздоўж дарогі раскіданыя хутары, некаторыя быццам наўмысна схаваныя за хмызнякамі і дрэвамі.

Апошняя вёска Берасцейшчыны, праз якую я праязджаў, мела назву Чарнявічы. Яна выявілася самай утульнай вёсачкай за дзень. Яе нешматлікія хаціны туліліся пад старажытнымі дрэвамі, а некаторыя падворкі зараслі кустоўем, якое дасягала самай дарогі. Таму ехаць тут было як у тунэлі.

Начлег на сумежжы абласцей
Мінуўшы кукурузнае поле, я выехаў на бязмежны выган. Гэта ўжо была Гродзеншчына. На небасхіле я прыкмеціў узгорак, які быў самым высокім месцам на гэтым полі. Тут я вырашыў разбіць намёт на ноч. За вярсту ад мяне знаходзілася вёска Клёны, а непадалёк ад лагера знаходзіўся хутар.

Рэшту вечара я правёў, займаючыся дробнымі справамі па лагеры, гатуючы вячэру і назіраючы прыгожы вячэрні захад сонца. Я не здолеў утрымацца, каб не назнімаць як мага болей прыгожых фотак. Калі сонца схавалася за небакрай, на зямлю пачаў апускацца халадок, і я падаўся ў намёт, каб залезці ў спальнік ды адпачыць пасля багатага на падзеі дня.

Дзень 2: Шлях да берагоў Нёмана

Прачнуўся недзе а 5-й гадзіне раніцы з першымі промнямі сонейка. Выпаўз з намёта, каб зірнуць, што дзеецца навокал, і не пашкадаваў. Краявід перада мной быў дзівосны: сонца, узыходзячы над далягладам, заліло ўсё навокал залацістым святлом. Удалечыні віднеўся туман, які вісеў вялізнай хмарай над Старатванскім вадасховішчам, недзе за вярсту ад мяне. Зрабіўшы колькі здымкаў, я зноў залез у намёт, каб падрамаць яшчэ гадзіну ці дзве.

Раніца ў вёсцы Клёны
Калі сонца ўжо пачало прыпякаць, я выбраўся са свайго сховішча і хуценька сабраў рэчы. Па палявой травяністай сцежцы даехаў да вёскі Клёны. У цені дрэваў я знайшоў лаўку на камянях, якая, мяркуючы па раскладзе аўтобусаў, была прыпынкам. Гэтае месца найлепш падышло для ранішняга снедання. Я зрабіў каву і, седзячы пад дрэвамі, назіраў за ранішняй прыродай. Побач на скрыжаванні стаяў вялікі валун і прыдарожны крыж.

Цераз Навальню і Дзятлава
Свой шлях я пачаў досыць позна - пасля 11-й гадзіны. Памалу ехаў па вузенькім вясковым завулку, затым спыніўся, каб папрасіць вады ў тутэйшай кабеты, якая корпалася на падворку. Далей мне давялося адолець адрэзак дарогі да Наваельні.

Досыць шпарка дабраўся да гэтага мястэчка і не ўтрымаўся ад спакусы кавярні. Будучы галодным, набыў кавы і пару бяляшоў. Пасля невялікага перакусу выехаў у кірунку горада Дзятлава, збочыўшы на жвіроўку замест асфальту. Па дарозе завярнуў у вёсачку Вядровічы, што месцілася ўбаку ад дарогі, у надзеі ўгледзець штосьці цікавае.

Да другой гадзіны дня дабраўся да Дзятлава. Найперш знайшоў харчэўню, каб паабедаць. Абед выдаўся смачным. Затым крыху пракаціўся па вулачках горада, праехаўся па цэнтры і спыніўся ў гарадскім парку, каб перачакаць палудзенную спёку ў цені дрэў.

Даследаванне Беліцы і Агароднікаў
Пакінуўшы горад, я скіраваўся да Беліцы па роўнай асфальтаванай дарозе. Педалі круціліся спорна, а сустрэчны ветрык прыемна халадзіў. На пад’ездзе да вёскі маю ўвагу прыцягнула незвычайная капліца барвовага колеру, якая ўзвышалася пасярод старых каталіцкіх могілак. Зрабіў некалькі здымкаў здалёку, не спыняючыся.

Пракаціўшыся па галоўнай вуліцы Беліцы, замілаваўся спраўнымі хацінкамі і дагледжанымі прысадамі. Ля велічнага касцёла зрабіў кароткі прыпынак, каб напоўніць баклагі свежай вадой і крыху разварушыць ногі.

Пакінуўшы Беліцу, я падаўся да вёскі Агароднікі па звілістай жвіроўцы, якая затым перайшла ў грунтоўку. Гэты адрэзак шляху вымагаў большай увагі: трэба было пільна глядзець за дарогай, аб’язджаючы ямы і камяні. Нягледзячы на нязручнасці, навакольныя краявіды з палеткамі й гаямі ўзнагароджвалі за высілкі.

Дацягнуўшыся да Агароднікаў, я імгненна адшукаў галоўную адметнасць - капліцу з уражлівымі магутнымі калонамі. Зрабіў некалькі фотаздымкаў, але марудзіць не стаў: сонца ўжо хілілася да захаду, а мне яшчэ трэба было дабрацца да намечанага месца начлегу. Наспех перакусіўшы энергетычным батончыкам, я зноў ускочыў на ровар, намагаючыся паспець да мэты засветла.

Начоўка на ўзбярэжжы Нёмана
Вечарэла. Праязджаючы праз вёску Дакудава ў Лідскім раёне, прыпыніўся ля адной з хат папоўніць запасы вады. Зычлівая тутэйшая жанчына не толькі дапамагла набраць вады, але і падказала найлепшую дарогу да Нёмана.

Паслухаўшы ейную параду, збочыў на палявую сцяжыну, што вяла праз лугі ды бор. Наступныя дзве з паловай вярсты сталіся прыемнай прагулкай. Сцежка пятляла між выганаў ды прахалодных лясных куткоў.

Выехаўшы да ракі, на высокім беразе напаткаў ідэальнае месца для начлегу. Хуценька паставіў намёт і, уладкаваўшыся зручней, цешыўся захадам сонца над Нёманам.

Дзень 3: Ад Нёмана да Любчы

Ядлоўцавыя лугі ды гарадок Іўе
Раніца наступнага дня прывітала мяне ясным небам ды свежым паветрам. Паволі сабраўшы лагер ды склаўшы рэчы ў вела торбы, я выправіўся далей. Сцежка неўзабаве вывела мяне да маляўнічага поля непадалёк ад ракі. Праязджаючы міма, я са здзіўленнем заўважыў незвычайную карціну: сярод травы то тут, то там віднеліся кусты ядлоўцу. За ўсе гады вандровак я нідзе болей не сустракаў такога ўнікальнага спалучэння адкрытага лугу ды ядлоўцу.

Скіраваўся да шашы Гародня — Менск, па якой праехаў 14 вёрст да павароту на Іўе. Неўзабаве ўехаў у горад, дзе адразу заўважыў мноства парнікоў каля прыватных хат. Пазней дазнаўся, што багата тутэйшых людзей займаецца вырошчваннем таматаў.

Па навігатары знайшоў карчму і зладзіў сабе перапынак на абед. Насалодзіўся смачным абедам, скончыўшы яго філіжанкай духмянай кавы. Адпачыўшы, пракаціўся па гарадскіх вулачках, аглядаючы цікавосткі. Пашчасціла знайсці крыніцу, дзе я папоўніў запасы свежай вады перад далейшай вандроўкай.

Па Навагрудскім раёне
Выехаўшы з горада на сваім верным ровары, я перасёк доўгі мост цераз раку Нёман. Мой шлях ляжаў у бок Навагрудка. Недзе праз гадзіну кручэння педаляў па шашы я збочыў з галоўнай дарогі на жвіроўку. Сцяжына вяла праз маляўнічы гай і шырокія палі.

Бліжэй да палудня сонейка пачало прыпякаць. Уехаўшы ў вёсачку Марцулі, я з палёгкаю ўгледзеў чараду высачэзных дрэў пры дарозе. Надумаўшы зладзіць перадых, я стаў у іхнім ценю.

Панскі двор Брахоцкіх у Вераскове
Мой шлях віўся праз прыгожыя вясковыя абшары, дзе невялічкія сялібы змяняліся бяскрайнімі палямі. Залацістыя палеткі пшаніцы, што калыхаліся на лёгкім ветры, стваралі ўражанне бязмежнага мора, па якім я плыў на сваім ровары.

Калі дабраўся да мястэчка Вераскова, то падаўся агледзець рэшткі фальварка Брахоцкіх. Непадалёк знайшоў каменныя руіны пабудовы, хутчэй за ўсё вялізнага лёху. Вярнуўшыся ў цэнтр вёскі, маю ўвагу прыцягнуў драўляны будынак мясцовай управы. Ён вылучаўся сярод іншых пабудоў сваёй архітэктурай, якая нагадвала традыцыйны беларускі стыль.

Сядзіба Брахоцкіх, што знаходзіцца ў вёсцы Вераскова, Гарадзенскай вобласці Беларусі, з’яўляецца гістарычным помнікам. Комплекс уключае ў сябе сядзібу і бровар, якія належалі роду Дыбоўскіх і Брахоцкіх у XIX стагоддзі. Сядзіба была пабудавана ў стылі класіцызму і акружана паркам, што надавала ёй асаблівую прывабнасць. Сёння гэта месца прыцягвае турыстаў і даследчыкаў, якія цікавяцца гісторыяй і архітэктурай Беларусі.

Трохі далей па вуліцы я ўгледзеў яшчэ адзін цікавы будынак – невялікую драўляную хаціну, у якой, як выявілася, месцілася мясцовая чытальня, а другую палову – невялічкая прыватная крамка. Гэтае незвычайнае спалучэнне мяне шчыра пазабавіла і зацікавіла.

Любчанскі замак
Пасля адпачынку на прыпынку ў ценю ды марозіва, выправіўся ў бок Любчы. Першыя кіламетры шляху цягнуліся па жвіроўцы. Колы майго ровара шархацелі па дробных каменьчыках, ствараючы адмысловы рытм вандроўкі. Неўзабаве жвіроўка змянілася на прыемную і маляўнічую асфальтавую дарогу. Па абапал дарогі слаліся бяскрайнія палеткі залацістага жыта.

Як даехаў да Любчы, набраў ежы ў краме на вечар ды накіраваўся паглядзець на Любчанскі замак. Там доўга не затрымліваўся, бо ўнутры шлі рэстаўрацыйныя работы. Але ўсё адно, удалося зрабіць некалькі здымкаў замка з вуліцы і крыху прайсціся па прылягаючый тэрыторыі.

Сонца паціху скочвалася да даляглядзя, размалёўваючы неба ў мяккія колеры ружовага і памаранчавага. Я разумеў, што пара шукаць месца для начлегу. З гэтай думкай я пасунуўся далей, пільна азіраючыся навокал у пошуках утульнага куточка для стаянкі.

Неўзабаве дарога прывяла мяне ў вёску Купіск, што ўразіла сваёй неверагоднай даўжынёй. Заехаўшы ў вёску, думаў, што вось-вось пабачу яе канец, але хаты ўсё цягнуліся і цягнуліся ўздоўж дарогі. Толькі праехаўшы добры кавалак, зразумеў, што вёска цягнецца ажно на 3,5 кіламетра — неверагодная даўжыня для пасялення!

Як рухаўся праз Купіск, заўважыў, што вёска прыгожа раскінулася ўздоўж берага велічнага Нёмана. Часта спыняўся, каб зірнуць на старыя драўляныя хаты з разнымі ліштвамі, якія тонуць у густой зеляніне садоў. Яны гарманічна зліваліся з прыродай, малюючы карціну тыповай беларускай вёскі.

Начлег ля ракі ў Купіску
Калі даехаў да канца вёскі Купіск, заўважыў палявую сцежку, што павяртала ўбок. Чуйка падказвала, што гэтая сцежка можа прывесці мяне да добрага месца для начлегу. Доверыўшыся гэтаму пачуццю, я звярнуў з асноўнага шляху і павёў свой ровар у бок берага Нёмана.

Праз колькі хвілін язды па сцяжыне я выехаў да ракі й спыніўся ад захаплення. Месца было сапраўды казачным, нібы спецыяльна створана для вандроўніка, што шукае адзіноты і цішы.

Аглядзеўшыся вакол, я заўважыў зручны схіл да вады — якраз месца для таго, каб асвяжыцца пасля доўгага дня на дарозе. Чыстая, прахалодная вада Нёмана зняла з мяне стому і дарожны пыл, напоўніўшы сілай. Пасля такога купання адчуваў сябе, як зноўку на свет нарадзіўся.

Паставіўшы палатку на мяккай траве, я ўладкаваўся на беразе, каб спакойна сустрэць астатак вечара. Неба над Нёманам ператварылася ў сапраўдны палатно мастака: ружовыя ды фіялетавыя фарбы заходу ціхенька зліваліся адна з адной. Ціхая плынь ракі супакойвала ды навяла на думкі пра вечнасць і непаўторную прыгажосць прыроды.

Раптам мой спакойны настрой парушыўся незвычайным відовішчам ды гукамі. У полі спелай пшаніцы я заўважыў грацыёзнага казла. Жывёла рабіла неверагодныя скачкі, высока падскокваючы над залатымі каласамі. Але яшчэ больш мяне здзівілі яе крыкі — казуля выдавала гучныя, амаль брэхлівыя гукі, што рэхам разносіліся па ўсёй акрузе. Гэта нечаканае відовішча прымусіла мяне ўсміхнуцца і яшчэ раз здзівіцца цудам прыроды, што можна сустрэць, падарожнічаючы па родным краі.

З надыходам змяркання я залез у палатку, адчуваючы прыемную стому і глыбокае задавальненне ад дня, што прайшоў. Засыпаючы пад ціхі шэпт ракі, з нецярпеннем чакаў, якія ж новыя адкрыцці падорыць мне заўтрашні дзень вандроўкі.

Дзень 4: Фінальны рывок да Стоўбцаў

Начныя прыгоды на беразе ракі
Ноч, якая спачатку здавалася ціхай і спакойнай, раптам ператварылася ў сапраўдную прыгоду. Я ўжо пачаў засынаць, калі раптам мяне аглушыў рэзкі гук.

На другім беразе, у густых зарасніках кустоўя, раздаўся гучны трэск галін і шоргат. Маё сэрца тут жа пачало біцца хутчэй. У цішы ночы гэтыя гукі здаваліся проста жудаснымі. Я затаіў дыханне і напружана ўслухоўваўся, спрабуючы зразумець, што там робіцца. І тут раптам пачуўся магутны плёск — судзячы па гуку, у ваду нырнула нешта вялікае.

Прытаіўшыся, я прыслухоўваўся да гукаў плыўца, які набліжаўся. Плёск вады рабіўся ўсё гучнейшым і гучнейшым. Стварэнне ўпэўнена плыло проста да майго берага. Як толькі яно апынулася метраў за 15 ад маёй палаткі, па маёй спіне прабег лёгкі холадок.

Невядомы начны плывец выйшаў на бераг зусім побач са мной. У той момант я пачуў гучнае фырканне і хрыплыя гукі — жывёліна адхарківала ваду. Гук у цішыні ночы здаўся мне проста страшным. Сэрца білася так моцна, што мне здавалася, стук чутны на ўсю акругу. Некалькі секунд, што здаліся вечнасцю, гэтая жывёліна стаяла нерухома, а потым раптам сарвалася і памчалася некуды ў поле.

Шчыра прызнаюся, у той момант мне было па-сапраўднаму страшна. Адрэналін віраваў у крыві, і сон знік адразу ж. Доўга не мог супакоіцца, прыслухоўваючыся да кожнага шорхату, спрабуючы зразумець, ці не вернецца той начны госць. Калі страх крыху адышоў, пачаў думаць пра тое, што здарылася. Успомніўшы гісторыі ды прачытаныя артыкулы пра звяроў, я зразумеў, што, хутчэй за ўсё, гэта быў лось. Гэтыя звяры добра плаваюць і часта пераплываюць рэкі ў пошуках лепшых мясцін для харчавання.

Гэта нечаканая начная сустрэча хоць і напалохала мяне, але пакінула моцнае ўражанне. Яна напомніла, што нават у такой ціха-мірнай мясцовасці прырода можа здзівіць і паднесці нечаканыя сюрпрызы.

Праз Гнесічы і Шчорсы
Пад раніцу прайшоў маленькі дожджык, які зрабіў раніцу хмурнай і прахалоднай. Нягледзячы на тое, я адчуваў дзіўны супакой. Прахалода пасля ўчарашняга спёкавага дня была прыемнай зменай. Спакойна і не спяшаючыся, я пачаў складваць лагер, акуратна ўпакоўваючы вільготную палатку і іншыя рэчы.

Спакаваўшы ўсё на ровар, я ў апошні раз агледзеў месца, дзе начаваў, падзякаваўшы яму ў думках за прытулк, і рушыў у дарогу. Па дарозе яшчэ нейкі час прыгадваў свае начныя прыгоды.

Праз некаторы час я даехаў да вёскі Гнесічы. Ціхія вулачкі былі пустыя, я амаль не сустрэў ніводнага мясцовага жыхара. Спадзяваўся знайсці адкрытую краму, каб папоўніць запасы, але, на жаль, адзіная крама была зачыненая. Трохі расчараваны, я вырашыў паснедаць проста на аўтобусным прыпынку. Дастаў з сумкі апошнія запасы: крыху хлеба, кавалак сыру ды сала. Расклаўшы ўсю ежу на лаўцы, я з задавальненнем пачаў снедаць.

Мяне ахапіў лёгкі меланхалічны настрой, але не сумны, а хутчэй задуменны і мройлівы. Я разважаў пра дарогу, што праехаў, пра сустрэчы ды адкрыцці, якія падарыла мне гэта падарожжа. Скончыўшы сняданак і сабраўшы смецце, я яшчэ трохі пасядзеў на прыпынку, атрымліваючы асалоду ад гэтага моманту. Гэты хмурны дзень і нечаканая закрытая крама нагадавалі мне, што ў падарожжах заўжды трэба быць гатовым да нечаканасцей.

Пакінуўшы Гнесічы, я павярнуў ровар у бок аграгарадка Шчорсы. Дарога ішла паміж палёў і вёсачак. Час ад часу трапляліся слупы з таблічкамі веламаршруту. Гэтыя знакі выклікалі пачуццё еднасці з іншымі вандроўнікамі, што ехалі тут раней, ідучы тым самым маршрутам.

Нарэшце, я прыехаў у Шчорсы. Аграгародок сустрэўся з мне з дагледжанымі вуліцамі і прыгожымі хатамі. Не марнуючы часу, я накіраваўся да галоўнай славутасці – старадаўняй сядзібы Храптовічаў. Гэты архітэктурны комплекс XVIII стагоддзя. Прайшоўшы па тэрыторыі сядзібы, я натрапіў на дзіўнае збудаванне, якое адразу прыцягнула маю ўвагу. Аказалася, што гэта старая капцільня – сапраўдны архітэктурны сюрпрыз! Я доўга разглядаў гэтую пабудову, уяўляючы, як яна працавала ў былыя часы, напаўняючы наваколле водарам капчонага.

Глянуўшы на карту, я выявіў, што на ўскраіне вёскі пазначана крыніца. Гэта выклікала ў мяне асаблівы энтузіязм, бо пошук і наведванне крыніц стала адным з маіх самых любімых заняткаў падчас падарожжаў. Я заўсёды імкнуся адзначаць такія месцы на сваёй карце і спрабаваць ваду з розных крыніц. Шанец наведаць яшчэ адну крынічку здаўся мне выдатнай магчымасцю не толькі папоўніць запасы, але і працягнуць сваё нефармальнае даследаванне прыродных крыніц Беларусі.

Пераадоленне разбуранага моста праз раку Сэрвач
Пасля першай паловы дня надвор’е змянілася. Ранішняя прахалода знікла, саступіўшы месца яснаму небу і гарачаму сонцу. Я працягваў свой шлях, адчуваючы, як сонечныя промні пякуць спіну. Асфальт змяніўся на палявыя сцежкі, якія праходзілі праз невялікія вёсачкі. У нейкі момант дарога звузілася да сцежкі.

Я дабраўся да ракі Сэрвач. Паводле маіх падлікаў, тут мусіў быць мост, але рэчаіснасць выявілася зусім іншай. Перада мной паўсталі рэшткі калісьці існаваўшай пераправы: некалькі няўстойлівых слупоў і раскіданыя струхлявелыя дошкі, што ледзьве трымаліся над плынню.

Колькі часу я стаяў на беразе, разважаючы, што рабіць і ці варта рызыкаваць. Вяртацца назад – гэта страціць некалькі гадзін дарогі, а іншага пераходу паблізу не было. Сабраўшы ўсю сваю смеласць ды асцярогу, я надумаў паспрабаваць перабрацца па рэштках пераправы. Кожны крок па напаўспарахнелых дошках быў выпрабаваннем – яны гнуліся і страшна рыпелі пад маёй вагой. Трымаючы раўнавагу з роварам, я павольненька рухаўся наперад, стараючыся не глядзець на ваду пад нагамі. Адрэналін зашкальваў, і час, здавалася, цягнуўся бясконца. Нарэшце, ці то праз хвіліну, ці то праз вечнасць, мае ногі ступілі на цвёрдую зямлю другога берага. Палёгка і пачуццё перамогі ахапілі мяне – гэты момант напэўна застанецца адным з самых яскравых успамінаў вандроўкі.

Пераадолеўшы рэчку, я сустрэў новую перашкоду – сцежка на гэтым беразе аказалася яшчэ горшай. Дарога зарасла і мне прыйшлося прабівацца праз поле па пояс у траве. Было спякотна, а прыкрыя мошкі ўсё імкнуліся мяне ўкусіць. Пасля некалькіх знясільваючых кіламетраў, я ўбачыў добрую дарогу. Пазаду застаўся незабыўны досвед, які яшчэ доўга будзе цешыць маю душу падарожніка.

Мірскі замак
Калі я завітаў у мястэчка Ярэмічы, то адшукаў крамку і прыдбаў марозіва. Пасля такіх прыгодаў гэта было сапраўдным падарункам. Крыху адпачыўшы ў цяньку дрэў, я працягнуў вандроўку па Карэліцкім краі. Дарога была пагорастай, а спёка набліжалася да 30 градусаў.

У другой палове дня я дабраўся да Мірскага замка. Крыху праехаўся па тэрыторыі комплексу і размясціўся на беразе сажалкі, каб адпачыць з цудоўным краявідам.

Канцавы прыпынак - Стоўбцы
Гэта быў апошні кавалак майго чатырохдзённага падарожжа. Яшчэ 30 кіламетраў мне трэба было пераадолець да горада Стоўбцы, дзе быў канчатак майго падарожжа.

Мая чатырохдзённая вандроўка на веласіпедзе зрабілася для мяне сапраўдным адкрыццём. Кожны дзень дарыў новыя ўражанні ды выпрабаванні, ад начных сустрэчаў з лясным зверам да пераадолення разбуранага мосту. Гэтыя чатыры дні назаўсёды застануцца ў маёй памяці як незабыўная і натхняльная падзея.